Alt-TC Halloween Αφιέρωμα IV : Trick Or Treat

Περίληψη: Όταν πεθαίνει ο Sammi Curr, το είδωλο του πιτσιρικά χεβιμεταλλά Eddie, αυτός δυσκολεύεται να το αντιμετωπίσει. Το bullying που δέχεται στο σχολείο δεν κάνει την κατάσταση καλύτερη, όμως πέφτει στα χέρια του ο τελευταίος (ακυκλοφόρητος) δίσκος του Sammi. Σε ένα πάρτυ σε πισίνα όπου τον καλεί η Leslie, μια συμμαθήτρια του που του αρέσει, οι νταήδες τον πετάνε μέσα στο νερό. Θυμωμένος γυρνάει σπίτι και βάζει τον δίσκο, ο οποίος όταν παίζεται ανάποδα (προφανώς) του δίνει συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. O Eddie με τη βοήθεια του ήρωα του καταφέρνει να πάρει εκδίκηση από τα παιδιά του σχολείου, όμως ο Sammi βγαίνει εκτός ελέγχου και προσπαθεί να κάνει τον Eddie να εκδικηθεί ακόμα και τη Leslie, η οποία δεν είχε ανάμιξη στο συμβάν. Η άρνηση του Eddie δημιουργεί ρήξη στη σχέση τους, και ο Sammi πλέον ψάχνει έναν τρόπο για να γυρίσει στον κόσμο των ζωντανών και να σπείρει το χάος. Όταν μια ασημένια κασέτα στην οποία είναι γραμμένη ο νέος δίσκος του Sammi πέφτει στα χέρια του Roger, του κολλητού του Eddie, αυτός την βάζει να παίξει, απελευθερώνοντας το νεκρό είδωλο, και φέρνοντας τον προσωρινά στον κόσμο των ζωντανών. Τη νύχτα του Halloween, ο ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης θα κάνει ένα αφιέρωμα στο Sammi, δίνοντας του έτσι ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Ταυτόχρονα, το λύκειο του Eddie κάνει ένα πάρτυ, στο οποίο ο Sammi εμφανίζεται και παίζει live, με μερικές μικρές απώλειες στα ενδιάμεσα.

Το είχαμε υποσχεθεί από πέρυσι, και δεν αφήνουμε τις υποσχέσεις μας ανεκπλήρωτες. Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το Trick Or Treat του 1986, του Charles Martin Smith, με τους Marc Price, Tonny Fields, και Lisa Orgolini. Βάλτε τα glam βινύλια να παίζουν (ανάποδα ντε) όσο διαβάζετε τη κουβέντα μας για την ταινία, και enjoy!

Θάνος: Έχω βάλει ήδη να παίζει το πρώτο των Maiden για να είμαι και στο κλίμα, R.I.P. Paul Di'Anno.

(περνάει ένα μισάωρο στο οποίο μιλάμε για σχέδια γενεθλίων, κουτσομπολεύουμε γνωστούς μας, τελικά το πρώτο Maiden δεν μας έβαλε τόσο πολύ στο κλίμα)

Θ: Λοιπόν ο δίσκος έχει φτάσει ήδη στο Remember Tomorrow, οπότε ας μιλήσουμε λίγο για το Trick Or Treat. Του οποίου η καρτέλα τίτλου δεν έγραφε Trick Or Treat....

Χρήστος: Ναι, έγραφε Ragman.

Θ: Πράγματι, αλλά ο αυθεντικός τίτλος τελικά είναι όντως Trick Or Treat. Στα ελληνικά επική μετάφραση: σκληροί σαν μέταλλο!

Χ: Επειδή προφανώς...

Θ: Ναι, προφανώς ό,τι να ναι. Στο μεξικό και στην Ιταλία είχε τον τίτλο "Θάνατος στις 33 Στροφές" το όποιο είναι όντως πολύ κουλ τίτλος για ένα τέτοιο B-Movie.

Χ: Ξεκινώντας να αναφέρω, θέλω να το πω εξ' αρχής, είναι λίγο Nightmare On Elm Street ripoff?

Θ: Θα ντροπιάσω πολύ το blog, αλλά δεν το έχω δει. 

Χ: Το διαφορετικό gimmick ήταν ότι δεν βγαίνει από όνειρα, αλλά βγαίνει από ηλεκτρικές συσκευές, από ό,τι κουβαλάει σήμα. Νιώθω ότι έχει πολλά παρόμοια στοιχεία με το Nightmare On Elm Street, παρ' όλα αυτά είναι από τα πιο διασκεδαστικά ripoffs. Δεν είναι βαρετή ταινία, είναι όντως ωραία ταινία, και έχει και μουσικάρες.

Θ: Δεν περίμενα να μην έχει μουσικάρες. Το μόνο που θα ζητούσα από την ταινία είναι να έχει μουσικάρες. Ευτυχώς οι Fastway έχουν γράψει καλό soundtrack, άνετα αγόραζες βινύλιο glam metal για τα τραγούδια που έπαιξαν. 

Χ: Θέλω να δώσω μερικά fun facts, γιατί είχαμε δύο πολύ επικά cameo. Πρώτο, ο Gene Simmons στο ρόλο του DJ Nuke, του ραδιοφωνικού παραγωγού φίλου του Eddie, που του δίνει το βινύλιο του Sammi. Δεύτερο, ο Ozzy Osbourne, ο οποίος υποδυόταν έναν καθολικό χριστιανό ιεροκήρυκα, ο οποίος βγαίνει στην τηλεόραση και είναι ενάντια του ροκ εν ρολ, του σατανά, και της metal.

Θ: Τουλάχιστον θρυλικά τα cameo.

Χ: Και άλλο ένα fun fact, επειδή μου άρεσε ο Tony Fields, ο ηθοποιός που παίζει τον Sammi Curr         -ακόμα κι αν έκανε προφανέστατα lip sync, είχε τα moves- τον έψαξα. Και είδα ότι είχε τα moves επειδή έπαιζε σε βίντεο κλιπ του Michael Jackson.

Θ: (γέλια) Τέλειο! Εγώ αυτό που βρήκα είναι ότι ο ρόλος προσφέρθηκε και στον Gene Simmons, αλλά και στον τραγουδιστή των WASP. Αν έπαιζε αυτός δεν θα χρειαζόταν και πολύ προσπάθεια, όντας ήδη μια glam περσόνα, όμως δεν του άρεσε το σενάριο. Και τον κατανοώ, γιατί νιώθω ότι η ταινία αδίκησε τη metal, κάτι το οποίο με στεναχώρησε.

Χ: Πράγματι, δεν έγινε καλός συνδυασμός του σεναρίου με τη μουσική. Έπαιξαν πιο πολύ με την ιδέα του Satanic Panic, με τον συντηρητισμό των παπάδων στην τηλεόραση να λένε "Ο Σατανάς θα πάρει τα παιδιά σας!". Θέλω να μιλήσω λίγο για τους χαρακτήρες, ξεκινώντας από τον Eddie. Ενώ ο Marc Price κάνει καλή δουλειά ως ηθοποιός, ο Eddie με χάνει στο τέλος. Όταν αρχίζει να φωνάζει, και προσπαθεί να παίξει τον ήρωα είναι πολύ εξαναγκασμένο. Δεν του ταιριάζει ο ρόλος του ήρωα, και στην τελική καταλήγει και όλη η πόλη να τον κυνηγάει. Πέρα από αυτό ήταν μια πολύ τυπική 80s ιστορία για ένα περιθωριοποιημένο παιδί, που τρώει bullying από όλο το σχολείο. Σε μερικά σημεία έτρωγε σχεδόν τόσο bullying όσο η Carrie του Stephen King, δεν νομίζω ότι χρειαζόταν τόσο πολύ, ήταν υπερβολικό χωρίς καλό λόγο. 

Θ: Έτρωγε όντως πολύ bullying.

Χ: Όσον αφορά το Sammi, παρουσιάζεται στην αρχή σαν κουλ rock n roller που δεν αφήνει καν τον γερουσιαστή να μιλήσει, παίρνουμε την εικόνα του ηγέτη μιας γενιάς αντικομφορμιστών. Απ' ότι μαθαίνουμε όμως από τον Nuke ήταν όλο ένα image. Στο τέλος της ταινίας που βλέπεις τον πραγματικό του χαρακτήρα, αποφασίζει να κυνηγήσει τον Eddie επειδή τον αποκάλεσε ποζερά. Όλο αυτό που έχτισε η ταινία μέχρι τότε, η ιδέα του επαναστάτη, του αντικαθεστωτικού, έσπασε απλά τόσο εύκολα, χωρίς προσπάθεια.

Θ: Ήθελα κι εγώ να σχολιάσω το ότι το σημείο που έσπασε ο Sammi ήταν η λέξη "poser", γιατί στην τελική αυτός είναι ο πραγματικός φόβος του μεταλλά. Μιας και πιάσαμε τους χαρακτήρες εγώ θέλω να πω ότι όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες ήταν στην καλύτερη αδύναμοι, στη χειρότερη πανηλίθιοι.
Ο Eddie ας πούμε ότι είχε ένα arc, ο Sammi από ένα σημείο και μετά ήταν χαρακτηριστικά evil, και η Leslie απλά έκανε ο,τι έλεγε ο Eddie. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες ήταν σχεδόν καρικατούρες, άρα δεν νομίζω ότι η δύναμη της ταινίας ήταν οι χαρακτήρες, αλλά η περσόνα του Sammi και η metal ατμόσφαιρα που προσπαθούσε να βγάλει εδώ κι εκεί.

Χ: Ο χαρακτήρας που θα μπορούσε σίγουρα να είναι καλύτερος είναι η μητέρα του Eddie, που είδαμε ότι τουλάχιστον νοιάζεται λίγο για το παιδί της. Την βλέπουμε να ανησυχεί, να νοιάζεται για τα πράγματα που κάνει ο Eddie, για αυτά που ακούει, αυτά που φοράει, αλλά στη μέση της ταινίας εξαφανίζεται τελείως. Δεν ασχολούμαστε ξανά με αυτή. Και ο Roger...

Θ: O Roger ήταν εξαιρετικά 80s ηλίθιος χαρακτήρας. Το μόνο πράγμα που είχε να κάνει ήταν να μην παίξει την κασέτα, και πήγε και έπαιξε την κασέτα. Αυτό ήταν τόσο κλισέ σε βαθμό που με εκνεύρισε.

Χ: Σίγουρα, αλλά είχε μια εξιλέωση. Αφού πήγαν όλα κατά διαόλου ρίσκαρε τον εαυτό του για να σταματήσει τον Sammi.

Θ: Γενικά ακόμα και ο Eddie που ήταν πρωταγωνιστής ήταν λίγο αρχίδι. Άνοιξε την πόρτα σε ένα trick or treat απλά για να πει "έλα αύριο". Δηλαδή ξόδεψε παραπάνω ενέργεια για να είναι αγενής. 

Θ: Θες να προχωρήσουμε στο θέμα της ταινίας; Γιατί όπως είπα εμένα με απογοήτευσε. Κυρίως επειδή η ταινία δεν πήρε χαρακτηριστική θέση ως προς το Satanic Panic. Ο Eddie έτρωγε bullying επειδή ήταν μεταλλάς, αλλά εν τέλει όλοι ξέρανε το Sammi και όλοι ξαφνικά γούσταραν glam metal. Δηλαδή τον έκραζαν για τις κασέτες που ακούει, αλλά τελικά τις άκουγαν όλοι. Μήπως τελικά ήταν κι αυτός ποζεράς;

Χ: Δεν αποκλείεται, ίσως γι' αυτό να ήταν και αρχίδι.

Θ: Δεύτερον, η θεματική του "μην γνωρίσεις ποτέ τους ήρωες σου". Για μένα αυτό ήταν το ζουμί της ταινίας.

Χ: Ακριβώς, σε ένα σημείο το λέει και ο ίδιος ο Sammi αυτό.

Θ: Για μένα είναι λίγο στενάχωρο, γιατί εν τέλει παίρνουμε μια ταινία η οποία προσπαθεί να έχει μια metal αισθητική, έναν metal πρωταγωνιστή, και το ισχυρότερο metal είδωλο το τοποθετεί ως κακό της ταινίας. Καταλαβαίνω ότι ήταν 1986, αλλά δεν ήθελα ένα "metal=bad" και "οι μεταλλάδες προσπαθούν να σκοτώσουν όλη την πόλη".

Χ: Συμφωνώ, είναι αυτό που είπαμε εξ' αρχής, ότι επικεντρώνεται στο Satanic Panic αρκετά. Υπάρχει ας πούμε σκηνή όπου η μητέρα του Eddie βρίσκει στο δωμάτιο του ένα κολάρο με καρφιά, και την επόμενη στιγμή τη βλέπουμε να κάνει yoga όσο η τηλεόραση είναι ανοιχτή και λέει ότι όλη η rock n roll μουσική έχει σαν υπόβαθρο το σεξ, και είναι όλοι οι στίχοι κακοί επειδή είναι σεξουαλικοί. Δεν βλέπω τον λόγο που η ταινία το παρουσίασε έτσι, τόσο ασπρόμαυρο.

Θ: Αποτυγχάνει πλήρως να είναι μια metal ταινία. Όταν βλέπουμε στην τηλεόραση τον Sammi να διακόπτει έναν γερουσιαστή λέγοντας τα δικά του, προφανώς είναι reference στην παρουσία του Dee Snider των Twisted Sister στη γερουσία των ΗΠΑ. Όμως ο Dee Snider, ο οποίος έσκασε στην ακρόαση με πλήρες glam ντύσιμο και make up, είχε την πλήρη αξιοπρέπεια του να απαντάει έξυπνα και να κερδίσει ακόμα και όταν έπαιζε εκτός έδρας, κάτι το οποίο χάνεται εντελώς στην απεικόνιση του Sammi, υποβαθμίζοντας έτσι τα πραγματικά γεγονότα.

Χ: Γενικά οι stars του είδους πολύ συχνά αποδείκνυαν σε συνεντεύξεις ότι είχαν κάτι να εκφράσουν με αυτό που έκαναν. Αντίθετα στη συνέντευξη του Sammi τον βλέπουμε απλά ως αντιδραστικό στοιχείο. Γι' αυτό και νομίζω ότι είναι ποζεράς, όπως και ο Eddie.

Θ: Εγώ αναπόφευκτα συγκρίνω την ταινία με το Tenacious D παραδείγματος χάρη. Στο Tenacious έχεις μια μπάντα η οποία με τη μουσική της καταφέρνει να νικήσει τον ίδιο τον διάβολο. Εδώ αυτός που παίζει metal και είναι το είδωλο του πρωταγωνιστεί πρέπει να αποτραπεί από το να καταστρέψει τον κόσμο, και από το να σκοτώνει λυκειόπαιδα. Σκότωσε λυκειόπαιδα ρε μαλάκα! Δεν μπορώ να το ξεπεράσω αυτό.

Χ: Όχι μόνο σκότωσε λυκειόπαιδα, στο πρώτο kill δεν άνοιξε ρουθούνι, δεν νοιάστηκε κανένας. Εγώ συγκρίνω την ταινία με το Heavy Trip, που παρουσιάζει τους μεταλλάδες σαν περιθωριακούς, αλλά ειπλέγει να αγκαλιάσει αυτό το στυλ και αυτό που παρουσιάζει στο κοινό του. 

Θ: Σε μια σκηνή στη μέση είχε ένα ωραίο αστείο, όταν ο Eddie λέει στον φίλο του ότι ο δίσκος όταν τον παίζεις ανάποδα έχει κρυφά μηνύματα, και ο φίλος του απαντάει "ε ναι, αφού το έχει ξανακάνει στο Burning Metal και στο Fuck With Fire". Αυτό ας πούμε είναι ένα σημείο που έχει το ύφος "κοροϊδεύουμε τη metal επειδή μας αρέσει", σε αντίθεση με το τέλος όπου κοροϊδεύουμε τη metal επειδή αυτή είναι στην πραγματικότητα ο κακός της ταινίας. Ένιωθα ότι έλειπε λίγο η αίσθηση του τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν. 

Χ: Θέλω να σταθώ στο πόσο τέλεια ιδέα ήταν να χρησιμοποιηθεί το pickup σαν ouija board. Πολύ πρωτότυπη, και πολύ ταιριαστή με το όλο concept. Γενικά οι πρώτες 2 πράξεις της ταινίας ήταν πολύ δυνατές, και στην τρίτη πράξη καταλαβαίνεις την πολύ προφανή αλλαγή στο ύφος.

Θ: Θες να μιλήσουμε για τα ειδικά εφφέ;

Χ: Ναι. Ήταν πολύ καλά γενικότερα. Όλοι οι κεραυνοί, οι συσκευές που έσκαγαν και έβγαινε καπνός ήταν πολύ προσεγμένα. Οκ, είχε και μερικά λίγο αστεία, όπως το τέρας που πήγε να βιάσει την Genie.

Θ: Νιώθω ότι αυτά τα εφφέ δεν "κλωτσάνε" πολύ για την εποχή. Η λάμψη από τα ακουστικά που την ξέντυνε ήταν πολύ καλόφτιαγμένη ας πούμε. Όπως και την πρώτη φορά που εμφανίζεται ο Sammi μέσα από τα ηχεία, εξαιρετικά καλά εφφέ, και έδιναν πολύ ύφος cosmic horror για λίγο σε εκείνη τη στιγμή. Αξίζει ένα μπράβο, γιατί είναι και b movie.

Χ: Τα αγαπημένα μου εφφέ είναι όταν διαδρά με την τηλεόραση. Αυτά ήταν τρομερά. Γενικά ήταν πολύ δυνατά. Και όσον αφορά την κινηματογραφία ήταν ψηλό το επίπεδο. Οι κινήσεις της κάμερας, τα πλάνα, το πως έδειχναν τους χώρους, ήταν όλα πολύ ωραία.

Θ: Αυτό που ήθελα να σχολιάσω ήταν ότι είχε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλή φωτογραφία, που δεν το περίμενα καθόλου. Αυτές οι ταινίες συνήθως καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στο ένα ή το άλλο∙ ή έχουν καλά εφφέ, ή στοχεύουν σε καλή ατμόσφαιρα μέσα από φωτισμό και σκηνικά οπότε δεν μένει budget για τα υπόλοιπα. Είναι αρκετά σπάνιο να τα βλέπεις και τα δύο σε μια τέτοια b-μουβιά. Τρομεροί φωτισμοί, και στην πισίνα, τα νυχτερινά πλάνα με τα αμάξια, η συναυλία του Sammi. Ακόμα και το πώς φώτιζαν οι συσκευές όταν τις καταλάμβανε ο Sammi ήταν πολύ όμορφο, ακόμα κι αν ήταν αυτούσιο από το Christine.

Χ: Ναι γενικά η ταινία είχε μερικά references.

Θ: Δεν ξέρω αν ήταν references ή αν απλά τα έκλεψαν, για να είμαι ειλικρινής.

Χ: Μια σκηνή που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν όταν ο Eddie και η Leslie προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από το σπίτι, και έβλεπες τα φώτα και τον καπνό και τους κεραυνούς στο παράθυρο που ήταν ο Sammi.

Θ: Συμφωνώ, ό,τι είχε να κάνει με φώτα μου φάνηκε αλήθεια μαγικό. Είχε αυτά τα έντονα σκληρά μπλε φώτα και τον καπνό, και έκανε το σετ να μοιάζει όντως με metal συναυλία. 

   

Θ: Nα σχολιάσουμε αυτό που σχολιάσαμε και στο Pumpkinhead, το αν είναι δηλαδή το Trick Or Treat μια Halloween ταινία;

Χ: Θεωρώ πως είναι. Διαδραματίζεται την περίοδο του Halloween, και στο τέλος είμαστε όντως στις 31/10 και είναι όλοι ντυμένοι στο πάρτυ του σχολείου.

Θ: Εγώ νομίζω ότι δεν είναι τόσο πολύ. Πιστεύω πως είναι λιγότερο SPOOKtober και περισσότερο ROCKtober. Το οποίο δεν είναι αναγκαστικά κακό, απλά θα προτιμούσα όντως η ταινία να λέγεται Ragman. Ή ακόμα και "σκληροί σαν μέταλλο". (γέλια)

Χ: Ναι οκ, αλλά παίζει λίγο με το concept ότι στο Halloween λεπταίνει το πέπλο ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών. Ακούω και αυτό που λες, αλλά νομίζω πέφτω θύμα του μάρκετινγκ, και από τον τίτλο και μόνο θα πω ότι είναι μια Halloween ταινία.

Θ: Νομίζω ότι όπως λέμε καταχρηστικά ότι το Die Hard είναι χριστουγεννιάτικη ταινία, με τον ίδιο τρόπο θα λέμε και ότι το Trick Or Treat είναι ταινία Halloween.

Χ: Εντάξει, αλλά ήταν ghost story.

Θ: Δεν ξέρω. Ήταν ghost story ή ήταν creature feature? Από ένα σημείο και μετά ο Sammi ήταν λίγο σαν πλάσμα με δυνάμεις και αδυναμίες.

Χ: Κι εμένα μου φάνηκε λίγο περίεργο αυτό όντως. Στο τέλος τον νικάνε μέσω του νερού, και φαίνεται λίγο γελοίο.

Θ: Γι' αυτό λέω ότι είναι creature feature. Ή έστω είναι λίγο θολή η γραμμή τέλος πάντων. Όπως και να 'χει, είναι μια περίπου Halloween ταινία.

Χ: Ήταν μια καλή ταινιούλα παρ' όλα αυτά.

Θ: Όταν μου ζητήσει παρέα να διαλέξω ταινία δεν νομίζω ότι θα την διαλέξω ποτέ. Προτιμώ να δείξω μια χειρότερη ταινία στην οποία γίνεται κάτι συνέχεια. Ή αν θέλουμε τη μουσική έχω δηλώσει ρητά ότι το Tenacious D είναι μια ανώτερη ταινία.

Χ: Καλύτερα να δεις το Velocipastor. 

Θ: Ναι, υπάρχουν ταινίες και με παραπάνω comedy, και με παραπάνω horror, και με παραπάνω metal.

Χ: Η μουσική υστερούσε λίγο σε ποικιλία. Δηλαδή πέρα από τα πολύ καλά τραγούδια των Fastway δεν ακούσαμε κάτι άλλο που να ξεχώρισε. 

Θ: Καλά αυτό ήταν σίγουρα θέμα δικαιωμάτων, δεν παίζει να είχαν λεφτά για δικαιώματα. Το soundtrack των fastway παραμένει κορυφαίο. 

Αν το Trick Or Treat ήταν τραγούδι, δεν χωράει κουβέντα, θα ήταν το "Trick Or Treat" των Fastway. Μπορεί να μην προτιμάμε να βάζουμε τραγούδια που είναι μέρος του Soundtrack, αλλά, μεταξύ μας, δεν υπάρχει καλύτερη επίλογη. Και glam metal, και Halloween, και πραγματικό banger. Απολαύστε υπεύθυνα.