Noroi | "Ανεξάρτητα απο το πόσο τρομακτική, θέλω την αλήθεια".
Noroi (ノロイ) μεταφράζετε ως κατάρα.
Μια λέξη η οποία θα επαναληφθεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Η ταινία ξεκινάει με μια προειδοποίηση.
Ότι αυτό το ντοκιμαντέρ που πρόκειται να παρακολουθήσουμε είναι πολύ συνταρακτικό για δημόσια προβολή.
Ακολουθεί η παρουσίαση του πρωταγωνιστή: Masafumi Kobayashi,
έναν δημοσιογράφο με εξειδίκευση στα παραφυσικά φαινόμενα.
Με τις πληροφορίες που παρέχει η ταινία στον θεατή, ξέρουμε ότι δεν υπάρχει αίσιο τέλος, μιας και αναφέρει ότι το σπίτι του Kobayashi κάηκε, η σωρός της γυναίκα του βρέθηκε αλλά ο ίδιος αγνοείται από τη μέρα που ολοκλήρωσε το βίντεο ντοκιμαντέρ του με τίτλο "Η Κατάρα".
Στην ουσία η ταινία είναι found footage film, που δε μοιράζεται στοιχεία με άλλες ταινίες του είδους.
Τα βασικά concept των found footage films υπάρχουν, αλλά ξεχωρίζει στο τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τη κάμερα.
Αντί για μια κουνημένη και μερικές φορές ακατανόητη ροή εικόνας, που είναι το συνηθές σε τέτοιες ταινίες, έχουμε καθαρά πλάνα (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Αλλά εκεί που λάμπει περισσότερο, είναι στο γεγονός ότι αν και found footage παρουσιάζει τον εαυτό της όντως σαν το ντοκιμαντέρ που δημιούργησε ο Kobayashi, με συνεντεύξεις, πληροφορίες για γεγονότα και περιοχές, απεικονίζονται ημερομηνίες και ώρες, αποσπάσματα από τηλεοπτικά προγράμματα πάνω στο θέμα του ντοκιμαντέρ, καθώς και αφήγηση από τον Kobayashi ή σχόλια του κάμερα μαν Miyajima ή της Marika, μιας κοπέλας με "έκτη" αίσθηση.
Αν και σε στυλ ντοκιμαντέρ η ταινία χρησιμοποιεί έξυπνα τον τρόπο με τον οποίο σου παρουσιάζει πράγματα, δίνοντας έμφαση σε αυτά με κοντινά πλάνα ή προετοιμάζοντας σε για καταστάσεις δείχνοντας πρώτα εκφράσεις και αντιδράσεις από τους χαρακτήρες και έπειτα αποκαλύπτοντας το πλάνο στον θεατή. Μέσα από αυτές τι μικρές αλλά, κατά τη γνώμη μου, σημαντικές λεπτομέρειές, η ταινία δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα ανησυχίας και αναστάτωσης. Ο τρόπος με τον οποίο είναι γυρισμένη δίνει έναν ρεαλισμό ο οποίος κάνει το οποιοδήποτε γεγονός πιο πειστικό και τρομακτικό. Δε θα λειτουργούσε τόσο καλά διαφορετικά. Η έρευνα του Kobayashi και κάθε νέο στοιχείο που φέρνει στο φως απλά περιπλέκει περισσότερο το μυστήριο παρά το λύνει.
Υπάρχουν και μερικοί κοινωνικοί σχολιασμοί περί ψυχικών ασθενειών και πώς μπορούν να επηρεάσουν όχι μόνο τους παθώντες αλλά και τους γύρω τους σε επικίνδυνα επίπεδα, εάν δεν τους δοθεί η απαραίτητη προσοχή και περίθαλψη.
Η πλοκή περιστρέφεται αρκετά γύρω από τελετουργικά και θρησκευτικά στοιχεία, μιας και όλα τα μεταφυσικά ατυχήματα που καταγράφει και προσπαθεί να βρει λύσει ο Kobayashi συνδέονται μεταξύ τους μέσω του θρυλικού αρχαίου δαίμονα Kagutaba.
Μέσω αυτών των στοιχείων η ταινία κάνει έναν διαχωρισμό μεταξύ παράδοσης και μοντερνισμού. Τονίζει πόσο σημαντική είναι η λαογραφία και πώς πρέπει να διατηρούνται ορισμένες παραδόσεις, αλλά ταυτόχρονα "εγκρίνει" έμμεσα την παραμέριση τους, για χάρη του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Οι χαρακτήρες συμπεριφέρονται με σεβασμό απέναντι στη παράδοση και τις τελετουργίες στις οποίες ήταν μάρτυρες καθώς και σε οποιαδήποτε μύθο για τον οποίο μαθαίνουν.
Ακούν τους ιστορικούς περί παράδοσης, δεν αγνοούν τις προειδοποιήσεις τους, και όταν έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσουν το "κακό", πράττουν όπως τους συμβούλεψαν.
Ο συνδυασμός του στυλ σινεματογραφίας, ο τόνος της, ο σεβασμός προς τους μύθους και το άγνωστο, αντιδράσεις και συναισθήματα χαρακτήρων καθώς και ο καλός ρυθμός ροής των γεγονότων, καταφέρνει να δημιουργήσει αισθήματά τρόμου χωρίς να βασίζεται σε - κατά τη γνώμη μου - φτωχά κόλπα όπως jump scares.
Μια από τις πιο ενδιαφέρον και τρομακτικές ταινίες τρόμου που έχω δει.
Σε κρατάει σε αγωνία καθ'όλη τη διάρκεια με το μυστηριώδες και ενδιαφέρον της περιεχόμενο. Στο τέλος όλα δένουν όμορφα και η ταινία είχε μια πραγματικά υπέροχη αφήγηση. Είναι μια απο τις καλύτερες - αν όχι Η καλύτερη - found footage film που έχω δεί.
Είναι μια ωραία εμπειρία που σίγουρα πρέπει να τη δείτε και δεύτερη φορά, για να καταλάβεται πλήρως την ιστορία της. Την προτείνω σε όλους τους φαν του τρόμου και ειδικά αν προτειμάτε το είδους του found footage.
Η αρχή της ταινίας με τον θεατή ανέμελα να ακολουθεί τον Kobayashi απο υπόθεση σε υπόθεση, με καθε μια να γίνεται όλο και πιο περίπλοκη και να βαδίζουμε σε πιο περίεργα και μεταφυσικά μονοπάτια και με το φοβερο, συνταρακτικό και γεμάτο ένταση τέλος νομίζω οτι αν το Noroi ήταν τραγούδι θα ήταν το:
Comments
Post a Comment