Βιογραφία VS Βιογραφία | Part 1

Σε αυτό το κείμενο (και στο part 2 που θα ακολουθήσει) αποφάσισα να κάνω σύγκριση δύο βιογραφικές ταινίες που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Priscilla  και The Iron Claw.

Αλλά πριν ξεκινήσω ας θυμηθούμε λίγο την ετυμολογία της λέξης βιογραφία:

Βιογραφία < βίος + γράφω - Γραπτή αφήγηση της ζωής ενός ανθρώπου.

ΟΚ, στην προκειμένη δεν είναι γραπτή, είναι σε μορφή κινούμενων εικόνων με ήχο που αποκαλείται ταινία, αλλά η ταινία σαν concept ξεκινά από το σενάριο, το οποίο είναι κείμενο και ΛΟΓΙΚΑ είναι και βασισμένο σε βιογραφικές έρευνες, οπότε...
You get the point. Leave me alone.

Priscilla

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το Priscilla.

Τι είναι το Priscilla ή μάλλον ποια είναι η Priscilla;
Αυτή η κινηματογραφική βιογραφία αφορά την Priscilla Presley και πως γνώρισε, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και - 51 ετών spoiler alert - χώρισε τον βασιλιά της Rock 'N' Roll, Elvis Presley.

Τα θετικά

Η ταινία, ποιος θα το πίστευε, επικεντρώνεται όντως στην Priscilla και ελάχιστα στον Elvis, μόνο όταν χρειάζεται, I mean, ήταν παντρεμένοι. Ομολογώ ότι είχα μερικούς φόβους, ότι η ταινία θα είναι απλά μια αφορμή για να επικεντρωθεί στον Elvis άλλα δεν το κάνει και αυτό το παίρνω σαν θετικό.

Ναι, ο πήχης μου ήταν τόσο χαμηλά.

Η ταινία θέλει να πιστεύει ότι αποφεύγει να χαρακτηρίσει τον Elvis ως groomer και την Priscilla ως θύμα του, αλλά δεν τα καταφέρνει και πολύ όταν η ηλικία της αναφέρετε ξανά και ξανά στο πρώτο act.

Και οκ, σίγουρα η σχέση τους είναι προϊόν μιας άλλης εποχής - δεκαετία του '50 στην Αμερική - και η ταινία προσπαθεί, προσπαθεί λέω, να αναδείξει περισσότερο την περίπλοκη σχέσης τους παρά τις δυαδικές ιδέες περί ενοχής και αθωότητας και τα καταφέρνει μέχρι ένα βαθμό, αλλά η διαφορά ηλικίας τους παραμένει να υπάρχει στο background και να χρησιμοποιείται σαν plot device αρκετές φορές.

Γιατί λοιπόν το έχω αυτό στα θετικά; Γιατί μέσα από αυτόν τον φακό βλέπουμε, ναι μεν τα highlights της σχέσης τους, άλλα και τη μοναξιά της Priscillas μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο κόσμο και φώτα, όπου η ίδια ζει πλουσιοπάροχα και τίποτα δεν της λείπει, αλλά πολλές φορές δεν έχει/αποκτά και αυτό που ακριβώς θέλει. Όλο αυτό παρουσιάζεται πολύ καλά, λιανά θα έλεγα, στον θεατή.

Βλέπουμε την Priscilla σιγά-σιγά να "σπάει" και η εικόνα που είχε για τον Elvis, αλλά και τα φώτα της δημοσιότητας να καταρρέουν γύρω της.

Σε αυτό δε βοηθάει καθόλου ο αυταρχικός χαρακτήρας του Elvis, ο οποίος μονίμως απαιτεί πράγματα και επειδή περιτριγυρίζεται από yes-men, πάντα παίρνει αυτό που θέλει και δεν έχει και πολύ νόημα να του λες όχι ή να λογομαχείς μαζί του.

Η Cailee Spaeny είναι φανταστική στον ρόλο της Priscillas και ο Jacob Elordi στον ρόλο του Elvis δίνει ρέστα.

Βλέπουμε έναν πιο σκληρό Elvis σε σχέση με τον Elvis του Austin Butler στο Elvis (2022).

Τα σκηνικά και τα κουστούμια είναι ακριβώς όπως, φαντάζομαι, ήταν στη δεκαετία που αντιπροσωπεύουν και η έπαυλη Graceland παίρνει μορφή εξ'ολοκλήρου μέσα από αυτά τα σκηνικά. Είναι μάλιστα τόσο καλή αναπαράσταση που όταν έμαθα ότι τίποτα δε γυρίστηκε στην ίδια την έπαυλη ξαφνιάστηκα. Ειδικά με την πληροφορία ότι στα set βοήθησε η Tamara Deverell, γνωστή για τα γοτθικά και σκοτεινά σκηνικά της σε συνεργασίες της με τον Guillermo del Toro.

Τα αρνητικά

Η ταινία είναι αρκετά βαρετή.
Ενώ αρχικά έχει καλό ρυθμό αφήγησης και το πέρασμα του χρόνου είναι λογικό για να προλάβει να μας πει "ολόκληρη" - γελάω - την ιστορία της Priscilla, αργότερα μέσα στην ταινία τα χρονικά άλματα γίνονται όλο και πιο συχνά. Συχνά και χωρίς να βλέπουμε ουσιαστική πλοκή να εξελίσσεται.
Η Priscilla νιώθει άσχημα, τίποτα δεν αλλάζει στη σχέση της, τίποτα δεν επικοινωνεί με κανέναν, πόσο μάλλον στον Elvis, jump-cut 5 μηνές για άλλη μια λούπα. Αυτό απο τη στιγμή που πήγε στην έπαυλη Graceland μέχρι το τέλος.

Όπως ανέφερα και παραπάνω βλέπουμε πολλά απο τα highlights απο τη ζωή της Priscillas - αλλα και αρνητικά, δεν είναι όλα τοσο high. Και αυτό με ενοχλεί λίγο. Νομιζω οτι πολλα κομματια απο την ιστορια, τη ζωή του ζευγαρια αλλα και της Priscillas κοπηκαν για να δειχθούν μόνο τα ups and downs της σχέσης τους. Που εντάξει, τα καταλαβαίνω, δεν εχουν άπειρο χρόνο σε μια ταινία να δείξουν τα πάντα αλλα θα εκτιμούσα και μερικα ποιο casual πλάνα.

Τώρα, έχοντας πει το παραπάνω, μερικά actual casual πλάνα που υπάρχουν και όντως μας δείχνει, μας παρουσιάζει νέους χαρακτήρες, κάνουν κουβέντα για 2' και δε τους ξαναβλέπουμε ποτέ, αυτο γίνεται ειδικά προς το τέλος της ταινίας και είναι σαν να ήθελαν να προσθέσουν πιο casual σκηνές αλλα ο χρόνος, η παραγωγή ή το runtime δε τους το επέτρεψε, παρολαυτά αφήσαν τα πλάνα ως έχουν...

Τέλος να σχολιάσω οτι, τελειώνει πολυ άκυρα, πολύ απότομα, χωρίς να εξηγήσει τίποτα, χωρις να μας δώσει έστω κάποιο/α personal  takes, χωρις να μας μιλήσει για τα συναισθήματα της - έστω σε κινηματογραφικό ψεύτικο πλαίσιο, χωρίς να μας αναφέρει καν που είναι και τι κάνει σήμερα η κ. Presley.

Θα το σεβόμουν περισσότερο σαν biopic αν ήταν λίγο πιο ωμό και μας έδειχνε και λίγο αρνητικές πτυχές της Priscilla. Σε όλη την ταινία είναι πάντα η καλή, που δε την καταλαβαίνουν, που δεν έχει κανέναν.

ΑΛΛΑ είναι χρηματοδοτημένη απο την ίδια την Priscilla Presley, οπότε...
Τα συμπεράσματα δικά σας.

Την επόμενη φορά θα γράψω για το The Iron Claw, και πως αν και με τα σφάλματα του, ήταν πιο entertaining και πιο κοντά σε μια πραγματική βιογραφική εξιστόρηση.